A praia de Suseto

Na praia de Suseto, xuntabámonos moitas nais e fillas polos anos setenta. Era unha praia moi familiar, protexida e tranquila. Desapareceu cando fixeron as obras do actual porto de Miño. Estaba onde está hoxe o edificio da lonxa.

Alí, é onde eu aprendín a nadar cando tiña sete anos. Aprendín ao mesmo tempo que moitas amigas, e foi a nai da miña amiga Carmen quen nos ensinou.

Daquela, viña case sempre a miña tía América, con outras amigas e coas súas fillas. Os homes delas, incluído meu tío Manuel, foran traballar ao Gran Sol, xunto con outros de Miño e Boebre. Sempre que miraba a bola do mundo, pensaba no meu tío, no medio do azul.

Imaxinábao cun traxe amarelo, nunha grande lancha no medio da tempestade, xunto con moita xente pescando peixes xigantes e facendo moitos arenques e latas de sardiñas en conserva.

A tía América, que xa era maior, aínda lle tiña algo de medo ao mar, e imaxino que tamén aprendeu a nadar na praia de Suseto, como outra moita xente. Ela sempre contaba que, de pequena, a xente non ía á praia bañarse e tomar o sol como agora, e que antes os bañadores eran dunha soa peza, até os sesenta non tiñan bikinis, e algunhas mulleres maiores ata se bañaban cun saco para tapar o corpo.

A tía América sabía moitas historias. As miñas amigas e mais eu, pediámoslle máis e máis contos, naquelas tardes de verán na praia de Suseto.